اعتراضات بنزینی

اعتراض مسالمت آمیز حق مردم است. جامعه ای که نتوان در آن اعتراض کرد مشکلاتش حل نمی شود. وقتی نمایندگان مردم نتوانند حرف دل مردم را به خوبی انتقال دهند این بدیهی است که خود مردم این حرف را بزنند.

اگر گوش شنوایی از سوی دولت بود، مردم راضی خواهند شد، اگر نبود این خواسته ها به اعترض تبدیل می گردد که عکس العملی طبیعی در قبال دولت های خود محوری است که با عبور از انتخابات منافع خود را بالاتر از درخواست های به حق مردم می دانند.

اما نکته اساسی اینجاست که این اعتراض ها باید مسالمت امیز باشد، چرا که آسیب رساندن به اموال عمومی درنهایت به ضرر خود مردم است نه دولتی که از سرمایه های مملکت و بیت المال نه برای تامین منافع مردم که برای تامین منافع خود بهره می برد.

از طرف دیگر این آسیب ها و به آتش کشیدن ها مسیر درخواست برحق مردم را به بیراهه میکشاند. شاید در اینجا باید به این اندیشید که چه کسانی می‌خواهند اعتراضات مردم به بیراهه رود؟

اینجاست که خود مردم هم باید با کسانی که اموال عمومی را به اتش می‌کشند مقابله کنند. در واقع یکی از نیازهای اساسی یک جامعه متمدن وجود فرهنگ اعتراض کردن و از آن مهم تر فرهنگ اعتراض شنیدن چه برای مردم و چه برای مسئولین است.

این نوع اعتراضات از کجا شروع شد؟ ادامه در لینک زیر بخوانید

تظاهرات 96 (کلیک کنید)

منبع: Highpix

پسوند: jpg